هشتم مهر روز بزرگداشت مولوی چهره ی درخشان و برجسته ی شعر و ادب فارسی است، شاعر و عارفی دل آگاه که با سرودن شعرهایی حکیمانه و دلنشین نام خود را در تاریخ مشاهیر ادبیات جهان جاودانه کرد.
تاریخ ادبیات ایران همواره سرشار از وجود شاعران و نویسندگان بنامی است که با خلق اثرهایی ارزشمند در میان دیگر بزرگان و ادیبان جهان خوش درخشیده اند. جلال الدین محمد مشهور به مولانای رومی از جمله شاعرانی است که در زمینه ی عرفان و اشراق پر و بال گشود و مفهوم عشق را به شیوه های نظری و عملی برای صاحبدلان توجیه کرد.
نامش محمد و لقبش جلالدین است. از عنوان های او خداوندگار و مولانا در زمان حیاتش رواج داشته و مولوی در قرن های بعد در مورد او به کار رفته است.
در ششم ربیع الاول سال ۶۰۴ هجری قمری در شهر بلخ متولد شد. نیاکانش همه از مردم خراسان بودند. خود او نیز با اینکه عمرش در قونیه گذشت، همواره از خراسان یاد می کرد و خراسانیان آن سامان را همشهری می خواند.
پدرش ، بهاالدین ولدبن ولد نیز محمد نام داشته و سلطان العلما خوانده می شده است. وی در بلخ می زیسته و بی مال و مکنتی هم نبوده است . در میان مردم بلخ به ولد مشهور بوده است. بها ولد مردی خوش سخن بوده و مجلس می گفته و مردم بلخ به وی ارادت بسیار داشته اند.
درباره
مطالب سایت , معرفی شعرا و نویسندگان ,
آغاز سال تحصیلی جدید را که سرآغاز رویش و طراوت در بوستان عشق و محبت است به تمامی اساتید ارجمند و فرهیخته،دانشجویان عزیز مخصوصأ دانشجویان رشته ی زبان و ادبیات فارسی و ورودی های جدید تبریک میگویم. امیدوارم سالی توأم با رشد و بالندگی در تمام عرصه های علمی و فرهنگی برای شما عزیزان باشد.
اولین روز دبستان
اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها شاد و خندان بازگرد
بازگرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسبهای چوبکی
خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن ماناترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود
درس پندآموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است
حکیم عمر خیام
28 اردیبهشت ماه بزرگداشت حکیم عمر خیام ,همه ساله چنین روزی به عنوان روز بزرگداشت حکیم عمر خیام گرامی داشته می شود .
ابوالفتح الدین عمر بن ابراهیم نیشابوری مشهور به خیام از برجسته ترین حکما و ریاضی دانان جهان اسلام در سال ۳۲۹ ه.ق در نیشابور دیده به جهان گشود.
درباره
مطالب سایت , معرفی شعرا و نویسندگان ,
از کلام صلح و تندرستی تا معنویت و عشق در شاهکار حکیم توس
حکیم بزرگ توس و شاعر بلندآوازه ایران زمین که تک تک ابیات شاهکار ادبی او ، یعنی شاهنامه نمایانگر ایستادگی و بزرگمردی ابوالقاسم فردوسی است.
بیست و پنجم اردیبهشت در تقویم شمسی به نام ادیبی از جنس رنج وطن دوستی و جوهر مردانگی است. او با شاهکارش زبان فارسی را به عرش برد و آوازه آن را در اقصی نقاط دنیا به گوش همگان رسانید. فردوسی توسی از کودکی زلف بر ادبیات گره زده بود و چشم به آداب سخنوری دوخته و گوش به کلام اساتیدی که فرهنگ و هنر را جاده ای برای اعتلا و جلای روح انسان می دانستند ، سپرده بود.
شاهکار سترگ ابوالقاسم فردوسی سراسر معنویت است و جان و خرد انسان را با یاد و ذکر خداوند مانوس می کنید، اثری که تمام قد در ستایش زبان فارسی به نظم درآمده و کلام را با مفاهیمی چون انسانیت، ایثار، ایستادگی در برابر ظلم و دادخواهی آغشته است. پس از اسلام و با ورود ادبیات عرب به ایران اندکاندک بسیاری از واژگان و ترکیبهای اصیل فارسی، به دست فراموشی سپرده میشد، ولی حکیم توس، با به نظم در آوردن شاهنامه، تا حد زیادی مانع از این کار شد. از این رو، با اینکه بیش از هزار سال از تاریخ نظم شاهنامه میگذرد، امروزه هم زبان این کتاب، برای فارسیزبانان قابل فهم است.
فردوسی و رازهای پزشکی
نام حکیم ابوالقاسم فردوسی و شاهنامه گرچه تداعی کننده ی سرگذشت شاهان، پهلوانان اساطیری و تاریخی است، در عین حال این شاهکار حماسی، ادبی فارسی دارای مضامین فلسفی، اخلاقی، اجتماعی و دیگر مباحث حتی نکات پزشکی است. رازهای نهفته ای در شاهکار منظوم حکیم توس وجود دارد که او را فراتر از زبان و زمان خود تثبیت کرده است. از پیدایش هنر پزشکی در دوران پادشاهی جمشید تا نمادگرایی سیمرغ بعنوان پرنده ای که پزشک و حکیمی است که معظلات و مشکلات پزشکی را حل می کند. شاید مهمترین و مشهورترین اشاره ی پزشکی شاهنامه، شرح تولد رستم از رودابه است که به علت درشت بودن جثه ی نوزاد به دستور سیمرغ، موبد پزشکی او را با شکافتن پهلوی رودابه به دنیا میآورد و این همان عمل بزرگ زارین در عصر جدید است که در آن عصر با قلم فردوسی به نگارش در آمده است.
از نکات دیگری که در شاهکار حکیمانه ابولقاسم فردوسی به آن بر می خوریم و باید به جرات گفت که پیشتازانه به این مقولات پرداخته است، جریان اهمیت سلامت و تندرستی و از طرفی صلح بشری است که مروزه بسیاری از این مفهوم بعنوان برچسبی برای ادعاهای پوچ و تو خالی خود بهره می برند، فارغ از اینکه فردوسی توسی بیش از هزار سال قبل دغدغه های خود را در زمینه انسان و محیط امن و آرام پیرامون او به نظم درآورده است.
آیین و رسوم باستانی و فرهنگ اصیل و ذی قیمت ایران زمین در تک تک روایت ها و نوشته های فردوسی به چشم می خورد ، فرهنگی که معنویت و اصالت روح در اجزاء آن به چشم می خورد و هنوز هم با زبانی ساده و روان گوش را نوازش می دهد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی، با شاعران همعصر خود تفاوت بسیاری داشت. در آن زمان، بسیاری از شاعران به ستایش شاهان و درباریان سرگرم بودند. در این میان، فردوسی، ستایشگری را پیشه خود نساخت. او در شاعری هدف بلندتری داشت و برای خویش رسالتی تاریخی قائل بود. به همین دلیل، به صله و ستایش نیاز نداشت. بزرگترین امتیاز فردوسی این است که او شاعری را رسالت میپنداشت و یکدل و یک جهت به این کار بزرگ همت گماشت و شاهنامه، ارزشمندترین کتاب تاریخی منظوم را از خود به یادگار گذاشت.
فردوسی با اثری جاودان که در ادبیات ایران زمین به جای گذاشته، جایگاه خود را نه تنها فقط در عصری که می زیسته، بلکه بسیار جلوتر از زمان خود تثبیت کرده است، جایگاهی که امروز هم می توان از ابعاد گوناگون آن برای به دست آمدن الگویی صحیح و ایرانی بهره برد و این مرد بزرگ ادبیات را همچنان ستود.
شاهکار سترگ ابوالقاسم فردوسی سراسر معنویت است و جان و خرد انسان را با یاد و ذکر خداوند مانوس می کنید، اثری که تمام قد در ستایش زبان فارسی به نظم درآمده و کلام را با مفاهیمی چون انسانیت، ایثار، ایستادگی در برابر ظلم و دادخواهی آغشته است. پس از اسلام و با ورود ادبیات عرب به ایران اندکاندک بسیاری از واژگان و ترکیبهای اصیل فارسی، به دست فراموشی سپرده میشد، ولی حکیم توس، با به نظم در آوردن شاهنامه، تا حد زیادی مانع از این کار شد. از این رو، با اینکه بیش از هزار سال از تاریخ نظم شاهنامه میگذرد، امروزه هم زبان این کتاب، برای فارسیزبانان قابل فهم است.
فردوسی و رازهای پزشکی
نام حکیم ابوالقاسم فردوسی و شاهنامه گرچه تداعی کننده ی سرگذشت شاهان، پهلوانان اساطیری و تاریخی است، در عین حال این شاهکار حماسی، ادبی فارسی دارای مضامین فلسفی، اخلاقی، اجتماعی و دیگر مباحث حتی نکات پزشکی است. رازهای نهفته ای در شاهکار منظوم حکیم توس وجود دارد که او را فراتر از زبان و زمان خود تثبیت کرده است. از پیدایش هنر پزشکی در دوران پادشاهی جمشید تا نمادگرایی سیمرغ بعنوان پرنده ای که پزشک و حکیمی است که معظلات و مشکلات پزشکی را حل می کند. شاید مهمترین و مشهورترین اشاره ی پزشکی شاهنامه، شرح تولد رستم از رودابه است که به علت درشت بودن جثه ی نوزاد به دستور سیمرغ، موبد پزشکی او را با شکافتن پهلوی رودابه به دنیا میآورد و این همان عمل بزرگ زارین در عصر جدید است که در آن عصر با قلم فردوسی به نگارش در آمده است.
از نکات دیگری که در شاهکار حکیمانه ابولقاسم فردوسی به آن بر می خوریم و باید به جرات گفت که پیشتازانه به این مقولات پرداخته است، جریان اهمیت سلامت و تندرستی و از طرفی صلح بشری است که مروزه بسیاری از این مفهوم بعنوان برچسبی برای ادعاهای پوچ و تو خالی خود بهره می برند، فارغ از اینکه فردوسی توسی بیش از هزار سال قبل دغدغه های خود را در زمینه انسان و محیط امن و آرام پیرامون او به نظم درآورده است.
آیین و رسوم باستانی و فرهنگ اصیل و ذی قیمت ایران زمین در تک تک روایت ها و نوشته های فردوسی به چشم می خورد ، فرهنگی که معنویت و اصالت روح در اجزاء آن به چشم می خورد و هنوز هم با زبانی ساده و روان گوش را نوازش می دهد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی، با شاعران همعصر خود تفاوت بسیاری داشت. در آن زمان، بسیاری از شاعران به ستایش شاهان و درباریان سرگرم بودند. در این میان، فردوسی، ستایشگری را پیشه خود نساخت. او در شاعری هدف بلندتری داشت و برای خویش رسالتی تاریخی قائل بود. به همین دلیل، به صله و ستایش نیاز نداشت. بزرگترین امتیاز فردوسی این است که او شاعری را رسالت میپنداشت و یکدل و یک جهت به این کار بزرگ همت گماشت و شاهنامه، ارزشمندترین کتاب تاریخی منظوم را از خود به یادگار گذاشت.
فردوسی با اثری جاودان که در ادبیات ایران زمین به جای گذاشته، جایگاه خود را نه تنها فقط در عصری که می زیسته، بلکه بسیار جلوتر از زمان خود تثبیت کرده است، جایگاهی که امروز هم می توان از ابعاد گوناگون آن برای به دست آمدن الگویی صحیح و ایرانی بهره برد و این مرد بزرگ ادبیات را همچنان ستود.
یادداشت از :میثم محمدی
روز بزرگداشت فردوسی
در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده‌است.[هر سال در این روز آیین‌های بزرگداشت فردوسی و شاهنامه در دانشگاهها و نهادهای پژوهشی برگزار میشود.
درباره
معرفی شعرا و نویسندگان ,
«همایش بزرگداشت سعدی» به مناسبت روز بزرگداشت این شاعر و به همت رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در اسپانیا با همکاری دانشگاه سالامانکا در محل سالن دانشکده زبان‌شناسی این دانشگاه برگزار شد.
در آیین افتتاح این مراسم پس از خوشامدگویی و اظهار خرسندی پروفسور کارمن فرناندز معاون آموزشی دانشگاه، کلمنته گونزالس مارتین رئیس دانشکده زبان‌شناسی در سخنانی ضمن تشکر از رایزنی فرهنگی برای همکاری در برگزاری این همایش به توضیح غنای فرهنگی ایران پرداخت و افزود: یکی از مفاخر ایرانی سعدی است که خوشبختانه بعضی از آثار او از جمله گلستان به اسپانیایی ترجمه شده است.
وی زبان فارسی را به عنوان زبانی ارزشمند که آثار برجسته جهان به این زبان مطرح شده‌اند دانست و افزود: در خصوص زبان فارسی در دانشگاه سالامانکا باید کارهای بیشتری صورت گیرد چرا که این زبان دارای غنای فوق‌العاده‌ای بوده و با آشنایی با آن می‌توان با بهترین متون در بین زبان‌های مختلف و مطرح جهان آشنا شد.
در ادامه علیرضا اسماعیلی رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در اسپانیا در سخنانی ضمن تشکر از همکاری دانشگاه سالامانکا به بیان نکاتی در خصوص آثار سعدی پرداخت.
او با ارائه توضیحاتی درباره زندگی سعدی و معرفی دو اثر گلستان و بوستان وی یادآور شد: گلستان و بوستان یک دوره کامل از حکمت عملی است چرا که حوزه‌های مختلف مثل علم سیاست، اخلاق و حتی تدبیر منزل را با بهترین و نغزترین عبارات مطرح کرده است.
اسماعیلی در ادامه ضمن معرفی سعدی به عنوان سخنور برجسته‌ای که برای همه اقشار و طبقات و افراد موارد پندآموز داشته است افزود: هیچ‌کس به اندازه سعدی پادشاهان و صاحبان اقتدار را به حسن سیاست و دادگری دعوت نکرده و ضرورت دادگری را روشن نساخته است.
او آموزه‌های سعدی را برای همه افراد و همه طبقات قابل استفاده، کارآمد و موثر ارزیابی و بیان کرد: بزرگانی مثل حافظ، سعدی، مولانا و فردوسی جوهره تمدن و فرهنگ ایران هستند که امید داریم در این همایش کوتاه یک‌روزه استادان و دانشجویان با قسمتی از این فرهنگ و تمدن آشنا شوند.
در ادامه در دو نشست سخنرانان مقاله‌های خود را به شرح ذیل ارائه کردند:
1- دکتر خواکین رودریگز وارگاس با عنوان: طنز در آثار سعدی
2- دکتر مریم حق روستا با عنوان: موارد تعلیمی در آثار سعدی
3- دکتر نازیا بارانی با عنوان: سهراب سپهری: شاعر معاصر و نقاش پارسی / سی و ششمین سالگرد درگذشت وی
4- پروفسور آنتونی گنزالس کاربو با عنوان: خاکستر روشن: سوز پروانه از سعدی تا آلبرت لوین
به‌دلیل همزمانی سالروز درگذشت سهراب سپهری با روز بزرگداشت سعدی، یکی از مقالات همایش به موضوع سهراب سپهری و آثار او اختصاص یافت.
اول اردیبهشت روز بزرگداشت سعدی
اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی ایرانیان همزمان با سالروز تولد شیخ اجل سعدی كه فرهنگوران او را به‌عنوان استاد سخن می‌شناسند،یادروز سعدی نام گرفته است.
شرح زندگی نامه سعدی
شیخ مصلح الدین سعدی بی تردید بزرگترین شاعری است که بعد از فردوسی آسمان ادب فارسی را با نور خیره کننده اش روشن ساخت و آن روشنی با چنان تلألویی همراه بود که هنوز پس از گذشت هفت قرن تمام از تاثیر آن کاسته نشده است و این اثر تا پارسی برجاست همچنان برقرار خواهد ماند.تاریخ ولادت سعدی به قرینه ی سخن او در گلستان در حدود سال 606 هجری است. سعدی در آغاز گلستان چنین می گوید:«یک شب تأمل ایام گذشته می کردم و بر عمر تلف کرده تأسف می خوردم و سنگ سراچه دل را به الماس آب دیده می سفتم و این ابیات مناسب حال خود می گفتم:
در اقصای عالم بگشتم بسی به سر بردم ایام با هر کسی
تمتع به هر گوشه ای یافتم ز هر خرمنی خوشه ای یافتم
چو پاکان شیراز خاکی نهاد ندیدم که رحمت بر این خاک باد
تولای مردان این پاک بوم برانگیختم خاطر از شام و روم
دریغ آمدم زان همه بوستان تهیدست رفتن سوی دوستان
به دل گفتم از مصر قند آورند بر دوستان ارمغانی برند
مرا گر تهی بود از قند دست سخن های شیرین تر از قند هست
نه قندی که مردم به صورت خورند که ارباب معنی به کاغذ برند»
درباره
مطالب سایت , معرفی شعرا و نویسندگان ,
سال نو می شود.زمین نفسی دوباره می کشد.برگ ها به رنگ در می آیند .گل ها لبخند می زند
و پرنده های خسته بر می گردند ،در این رویش سبز دوباره...من...تو...ما...
کجا ایستاده ایم.سهم ما چیست؟..نقش ما چیست؟...پیوند ما در دوباره شدن با کیست؟...
زمین سلامت می کنیم، ابرها درودتان باد و
چون همیشه امیدوار ،سال نو مبارک...
با آرزوی سالی سرشار از شادکامی و موفقیت برای شما دانشجوهای عزیز...
نـوروز، جشن شکوهمـند ایران باستان، گــویای پیـشینه ی تابناک میهن ما و جلوه ای مهم از فرهنگ غنی قـوم ایران است.
نوروز که قرن های دراز است بر همه جشن های جهان فخر می فروشد، از آن روسـت که یک قــرارداد مصنـوعی اجتماعـی و یا یک جشن تحمیلی سیاسی نیست. جشن جهان اســت و روز شادمانـی زمین، آسمان، آفتاب، جــوشِ شگفتـنـی ها و شـور زدن ها و سـرشـار از هیجان هر آغاز.نوروز گذشت زمان و دگرگونی های دوران را شاهد بوده و پیوسته با آمد و رفت الهام بخش خود پایان فصلی دیگر را به ساکنـان این سرزمین کهنسال اعلام کرده است. نوروز، تجدید خاطــره بـزرگـــی است. خاطره خویشاوندی انسان با طبیعت. گذشت سال هــای دراز نه تنها از شکوهمندی سنّتهای نوروزی نکاسته بلکه روشنگر این واقعیت بوده که بزرگ داشت نوروز و گرامی داشتن سنتهای آن با احساس و اندیشه ایرانی، پیوند ناگسستنی یافته است...
تاریخچه ی کامل نوروز:
در آثار پیشینیان آمده است که این جشن را نخست جمشید برپا کرد. گویند در این روز جمشید بـه جنگ دیوان رفت و آنان را فرمانبردار خویش ساخت. جمشید در این روز بر تختی نشست کـه دیوان آن را می بردند و با آن به یک روز راه از دماوند به بابـل رسید. مردم در تعجب شدند و آن روز را جشن گرفتند. پس از جمشید شاه سال به سال براهمیت و فراگیری نوروز افزوده شد.
در زمان هخامنشیان و ساسانیان، نوروز بعنوان سنتی فراگیر و بسیار باشکوه چه در دربار شاهان و چه در خانه های مردم عامه (نه فقط زرتشتیان) اجرا می شده است.
طبیعت پس از گذران ِدوره ای سرد و بی محصول، با آغاز بهار زنده شده و در واقع آفریده می شود. انسان نیز باید بعنوان یکی از مخلوقین ِالهی سعی کند همراه طبیعت به رستاخیز برخیزد.
ماه فروردین را ماهِ فَروَهَرها یا فَروَشی ها می نامند و آن عید اموات است. در این ماه بدلیل رستاخیز (نو شدن ِموقت دنیا) پرده ی میان زندگان و مردگان به کناری رفته و ارواح ِنیک ِدر گذشتگان به ملاقات ِزندگان می شتابند. رسم معروف قاشق زنی، نیز از همین اعتقاد نشأت می گیرد. ارواح ِنیک بصورت افرادی که رویشان پوشیده است به پشت در خانه های زنده ها آمده و زنده ها نیز به آنان به رسم یادبود و برکت هدیه ای می دهند. و نیز تمیز کردن خانه ها و روشن کردن چراغها و شمعها در زمان تحویل سال برای رضایت خاطر و هدایتِ فروهر هاست.
در روز ابتدای فروردین، که بنام ِپاک و برکت دهنده ی اهورامزدا (خدای پاک) مزین شده است، خورشید وارد برج حَمَل شده و جهان از نو آفریده می شود.
ایرانیان کهن برای استقبال از سبزی ِبهاران، 25 روز مانده به فروردین بر 12 ستون ِخشتی یا سنگی سبزه می کاشتند. (12 ستون ، اشاره به اعتقاد کهن ِقرار گرفتن ِجهان بر روی 12 ستون)
ششمین روز فروردین که بنا به نظرات بسیاری محققان و موبدان زرتشتی، سالروز تولد زرتشت اسپنتمان است، به نوروز بزرگ معروف است. (آورده اند که در بامداد ِآن روز به کوه ِبوشنج شخص ِخاموشی که دسته ای از گیاهان خوشبو در دست دارد ساعتی نمایان است، سپس پنهان می شود و تا سال ِدیگر در همین هنگام دیگر نمایان نمی گردد.
اهل دانشگاهم ، روزگارم خوش نیست
ژتونی دارم ، خرده عقلی ، سر سوزن شوقی
اهل دانشگاهم ، پیشه ام گپ زدن است
گاه گاهی می نویسم تكلیف
می سپارم به شما
تا به یك نمره ناقابل بیست
كه در آن زندانی ست ، دلتان زنده شود
چه خیالی چه خیالی می دانم
گپ زدن بیهوده است
خوب می دانم دانشم بیهوده است
استاد از من پرسید
چقدر نمره زمن می خواهی
من از او پرسیدم ، دل خوش سیری چند
اهل دانشگاهم ، قبله ام آموزش
جانمازم جزوه ، مشق از پنجره ها می گیرم
همه ذرات وجودم متبلور شده است
درسهایم را وقتی می خوانم
كه خروس می كشد خمیازه
مرغ و ماهی خواب است
خوب یادم هست ، مدرسه باغ آزادی بود
درس بی كرنش می خواندیم ، نمره بی خواهش می آوردیم
تا معلم پارازیت می انداخت ، همه غش می كردیم
كلاس چقدر زیبا بود و معلم چقدر حوصله داشت
درس خواندن آنروز ، مثل یك بازی بود
كم كمك دور شدم از آنجا
بار خود را بستم ، عاقبت رفتم در دانشگاه
به محیط خشن آموزش و به دانشكده ادبیات سرایت كردم
رفتم از پله كامپیوتر بالا ، چیزها دیدم در دانشگاه
من گدایی دیدم در آخر ترم
در به در می گشت
یك نمره قبولی می خواست
من كسی را دیدم ، از دیدن یك نمره ده
دم دانشگاه پشتك می زد
روز دانشجو در ایران به 16ماه اذر اطلاق میشود این روز به یاد سه دانشجو(دو هوادار حزب توده ایران و یک هوادار جبهه ملی ایران)که هنگام اعتراض به دیدار رسمی ریچارد نیکسون نایب رئیس وقت ایالات متحده امریکا و همچنین از سرگیری روابط ایران با بریتانیا در تاریخ 16اذر 1332دردانشگاه تهران کشته شده اند گرامی داشته میشود و هر ساله به مناسبت این روز در دانشگاهای ایران جشن مختصری بر گزار یشود.
نمي‌دانم تو را در ابر ديدم يا كجا ديدم
به هر جايي كه رو كردم فقط روي تو را ديدم
تو را در مثنوي، در ني، تو را در هاي و هو، در هي
تو را در بند بند ناله‌هاي بي‌صدا ديدم
تو مانند ترنم، مثل گل، عين غزل بودي
تو را شكل توسل، مثل ندبه، چون دعا ديدم
دوباره ليلة القدر آمد و شوريدگي‌هايم
تب شعر و غزل گل كرد و شور نينوا ديدم
شب موييدن شب آمد و موييدن شاعر
شكستم در خودم از بس كه باران بلا ديدم
صدايت كردم و آيينه‌ها تابيد در چشمم
نگاهم را به دالان بهشتي تازه وا ديدم
نگاهم كردي و باران يك ريز غزل آمد
نگاهت كردم و رنگين كماني از خدا ديدم
تو را در شمعها، قنديل‌ها، در عود، در اسپند
دلم را پَرزنان در حلقه پروانه‌ها ديدم
تو را پيچيده در خون، در حرير ظهر عاشورا
تو را در واژه‌هاي سبز رنگ ربنا ديدم
تو را در آبشار وحي جبرائيل و ميكائيل
تو را يك ظهر زخمي در زمين كربلا ديدم
تو را ديدم كه مي‌چرخيد گردت خانه كعبه
خدا را در حرم گم كرده بودم، در شما ديدم
شبيه سايه تو كعبه دنبالت به راه افتاد
تو حج بودي، تو را هم مروه ديدم، هم صفا ديدم
شب تنهاي عاشورا و اشباحي كه گم گشتند
تو را در آن شب تاريك، «مصباح الهدي» ديدم
در اوج كبر و در اوج رياي شام ـ اي كعبه ـ
تو را هم شانه و هم شان كوي كبريا ديدم
دمي كه اسب‌ها بر پيكر تو تاخت آوردند
تو را اي بي‌كفن، در كسوت آل عبا ديدم
دليل مرتضي! شبه پيمبر! گريه زهرا(س)
تو را محكمترين تفسير راز «انّما» ديدم
هجوم نيزه‌ها بود و قنوت مهربان تو
تو را در موج موج ربنا در «آتنا» ديدم
تو را ديدم كه داري دست در دستان ابراهيم
تو را با داغ حيدر، كوچه كوچه، پا به پا ديدم
تو را هر روز با اندوه ابراهيم، همسايه
تو را با حلق اسماعيل، هر شب همصدا ديدم
همان شب كه سرت بر نيزه‌ها قرآن تلاوت كرد
تو را در دامن زهرا(س) و دوش مصطفي(ص) ديدم
تنور خولي و تنهايي خورشيد در غربت
تو را در چاه حيدر همنواي مرتضي ديدم
سرت بر نيزه قرآن خواند و جبرائيل حيران ماند
و من از كربلا تا شام را غار حرا ديدم
به يحيي و سياوش جلوه مي‌بخشد گل خونت
تو را اي صبح صادق با امام مجتبي(ع) ديدم
تو را دلتنگ در دلتنگي شامي غريبانه
تو را بي‌تاب در بي‌تابي طشت طلا ديدم
شكستم در قصيده، در غزل، اي جان شور و شعر
تو را وقتي كه در فرياد «ادرك يا اخا» ديدم
تمام راه را بر نيزه‌ها با پاي سر رفتي
به غيرت پا به پاي زينب كبري(س) تو را ديدم
دل و دست از پليدي‌هاي اين دنيا شبي شستم
كه خونت را حناي دست مشتي بي حيا ديدم
چنان فواره زد خون تو تا منظومهي شمسي
كه از خورشيد هم خون رشيدت را فرا ديدم
مصيبت ماند و حيرت ماند و غربت ماند و عشق تو
ولا را در بلا جستم، بلا را در ولا ديدم
تصور از تفكر ماند و خون تو تداوم يافت
تو را خون خدا، خون خدا، خون خدا ديدم
علیرضا قزوه
سال 1375 بود که اختصاص روزهایی از سال به دو شاعر بزرگ شیرازی، سعدی و حافظ به ذهن کوروش کمالی سروستانی رسید. او در آن زمان، رییس بنیاد فارس شناسی بود و برنامه هایی برای توسعه فرهنگی استان داشت. کمالی سروستانی این ایده را بر اساس تجربه برخی کشورهای دیگر مثل ترکیه در مورد مولوی و انگلستان در مورد شکسپیر مطرح کرد. او شک نداشت که می خواهد ایده بزرگداشت حافظ و سعدی در روزهای معینی از سال را عملی کند ولی باید در مورد انتخاب این روزها با دیگران مشورت می کرد.
به همین دلیل موضوع را با جمعی از ادیبان مانند بهاءالدین خرمشاهی، منصور رستگار فسایی و شادروان عبدالحسین زرین کوب و نیز جمع ادبی یاران یکشنبه در میان نهاد. در نهایت، روز اول اردیبهشت ماه یاد روز سعدی نام گرفت و 20 مهر ماه به عنوان روز بزرگداشت حافظ انتخاب شد.
در مورد اول اردیبهشت ماه بین ادیبان اجماع وجود داشت زیرا سعدی گلستان و بوستان را در اردیبهشت ماه سروده و در ابتدای گلستان نیز از اردیبهشت ماه جلالی سخن گفته است. اما در مورد اختصاص بیستم مهر ماه به روز حافظ اتفاق نظر وجود نداشت.
کمالی سروستانی در مورد دلیل انتخاب این روز می گوید: ما نمی توانستیم در فصل بهار دو روز را به شاعران شیرازی اختصاص دهیم. در دو فصل تابستان و زمستان هم آب و هوای شیراز چندان مناسب نیست به همین دلایل سه فصل مذکور کنار گذاشته شد.
او می افزاید: اما چند دلیل برای انتخاب بیستم مهرماه به عنوان روز حافظ وجود داشت. از یک سو آب و هوای شیراز در فصل پاییز و به وی‍ژه مهر ماه دوباره بهاری می شود. ازسوی دیگر کلمه مهر در اشعار حافظ زیاد تکرار شده است و به عبارت دیگر بسامد واژگانی آن بالاست به گونه ای که فقط خود کلمه مهر بدون مشتقاتش 70 بار در دیوان او به کار رفته است.
این کلمه در معانی مختلف در دیوان حافظ دیده می شود؛ هم به معنای مهر، محبت خورشید و هم به عنوان اشاره ای به جشن مهرگان. به همین دلایل به نظر می رسید مهر ماه زمان مناسبی برای بزرگداشت حافظ باشد.
اما چرا بیستم مهر ماه؟ کمالی سروستانی پاسخ می دهد:
20 عددی است که در یاد می ماند، همچنین می تواند یک ارزش گذاری برای شعر حافظ هم تلقی شود. ضمن آنکه در روز بیستم مهر ماه، مدت زمان قابل توجهی از آغاز به کار مدارس و دانشگاه ها نیز گذشته است و اذهان مردم مشغول واقعه شروع سال تحصیلی نیست.
پس از رایزنی با تعدادی از ادبا و انتخاب روزهایی برای بزرگداشت سعدی و حافظ در سال 1376، این امر اعلام شد. پیش از آن هیچ روزی در ایران به عنوان یک روز فرهنگی و به نام شاعر یا نویسنده ای نامگذاری نشده بود. اما این روزها هنوز جنبه رسمی نداشتند.
آغاز سال تحصیلی جدید را که سرآغاز رویش و طراوت در بوستان عشق و محبت است به تمامی اساتید ارجمند و فرهیخته،دانشجویان عزیز مخصوصأ دانشجویان رشته ی زبان و ادبیات فارسی و ورودی های جدید تبریک میگویم. امیدوارم سالی توأم با رشد و بالندگی در تمام عرصه های علمی و فرهنگی برای شما عزیزان باشد.
اولین روز دبستان
اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها شاد و خندان بازگرد
بازگرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسبهای چوبکی
خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن ماناترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود
درس پندآموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است
تعداد صفحات : 15
درباره ما
اطلاعات کاربری
دانشجویان زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جیرفتنویسندگان
لینک دوستان
آرشیو
نظرسنجی
کیفیت وب سایت نگارستان ادب را چگونه ارزیابی میکنید
پیوندهای روزانه
دانلود فایل منابع ارشد(رشته زبان و ادبیات فارسی )
آمار سایت